Η επιστροφή στην τάξη έγινε κι όσο και να μη θέλουμε να το παραδεχτούμε, η πρώτη μέρα είναι πάντα αμήχανη ! Αφήνεις το ζεστό σου το σπιτάκι, τις χαρές και τις διασκεδάσεις σου και το κρεβατάκι σου κι έρχεσαι πάλι σε μια αίθουσα που πρέπει να δουλέψεις, να επικοινωνήσεις και να μη μονοπωλείς το ενδιαφέρον... όπως μπορεί να συμβαίνει στους τοίχους του σπιτιού σου. Η επιστροφή όμως μπορεί να είναι και διασκέδαση.
0 Comments
Δυο μήνες πριν έφτασε αυτή η έκθεση στα χέρια μου. Την έγραψε μια μαθήτρια μου κι από τη στιγμή που την πήρα, τη διάβασα δεκάδες φορές με την ίδια συγκίνηση. Ήταν μια άσκηση κι αυτή, να πουν μια ιστορία με πρωταγωνιστή έναν ήρωα παραμυθιού. Είναι σίγουρα ένα από τα ομορφότερα κείμενα που διάβασα ποτέ σε τάξη σχολική και ζήτησα την άδεια της αν μπορώ να το μοιραστώ.
Μια φορά κι έναν καιρό ήμουν παιδί. Δεν είχα ευθύνες, έπρεπε όμως στο τραπέζι των γιορτών να βοηθήσω με τα πιάτα, δεν είχα σκέψεις, αλλά φοβόμουν το σκοτάδι, τη μοναξιά και τον θάνατο, δεν είχα λέξεις και τρόπους να τις βάλω τη μία δίπλα στην άλλη ή , αν τις έβαζα, πάντα περίσσευε μία, αυτή που δεν έλεγα και που ίσως έκρυβε όλο το νόημα.
Αν κάτι ομορφαίνει παραπάνω τις γιορτές, είναι τα δώρα που ανταλλάσσουμε μεταξύ μας. Μικρά ή μεγάλα, δεν έχει τόσο σημασία, όσο ότι είναι από χέρι φίλων και με προσοχή διαλεγμένα. Έτσι λοιπόν κι εμείς αποφασίσαμε να ανταλλάξουμε δώρα κι αυτό ήταν η αφορμή για ένα ...επετειακό συμβούλιο! Ακολουθήσαμε όμως κάποιους κανόνες.
Όταν πρότεινα στα παιδιά να επισκεφτούμε το ΚΑΠΗ της γειτονιάς, λίγες μέρες πριν κλείσουν τα σχολεία για γιορτές, λίγα βήματα πέρα από το σχολείο, δε φανταζόμουν θα συναντούσαμε τόση συγκίνηση.Τους το πρότεινα, ψηφίσαμε , όπως ορίζει κάθε δημοκρατική τάξη που λειτουργεί με τις αρχές του Φρενέ, κι αποφασίσαμε να το τολμήσουμε.
Παλιότερα έβαζα κι εγώ εργασίες, πολλές ή λίγες ή αρκετές, πίστευα ότι τις μέρες των διακοπών του Πάσχα ή των Χριστουγέννων έχει νόημα ένας μαθητής να κάνει επανάληψη ή πως δεν πρέπει να χαθεί χρόνος πολύτιμος από το διάβασμα. Μετά θυμήθηκα τον εαυτό μου και πόσο απέφευγα...
Οι μέρες του Δεκέμβρη πάντα περνούν γρήγορα σε μια τάξη. Γιατί έχεις τόσα να κάνεις, τόσες μυρωδιές, κατασκευές, γεύσεις και λέξεις κι ευχές. Ποτέ δεν κατάφερα να κάνω όσα ήθελα κάθε χρόνο σε μια σχολική αίθουσα, αλλά τουλάχιστον προσπάθησα να δώσω πολλές επιλογές στα παιδιά και πολλούς εναλλακτικούς τρόπους, που σιγά σιγά θα τους γράψω κι εδώ. Εν αρχή όμως είναι ο στολισμός.
Κύριε, γιατί δεν πάμε πιο συχνά θέατρο; Με ρωτάνε τα παιδιά και πολύ θα ήθελα να τους πω ότι έχω την ίδια απορία. Τους λέω ότι είμαστε θέατρα από μόνοι μας κι έτσι, με τα γέλια, κρύβω την απάντηση. Οι θεατρικές παραστάσεις, εξάλλου, είναι τόσες πολλές που θα μπορούσαμε κάθε μήνα να πηγαίνουμε και σε μία. Δεν είναι όμως όλες καλές. Ή για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, λίγες είναι οι καλές.
Πριν 4 χρόνια, το 2015 ανέλαβα την Α' δημοτικού στο σχολείο μου. Είχα 21 παιδιά, μικρούς μπόμπιρες και χαριτωμένα κοριτσάκια που ανυπομονούσα να ανακατευτώ μαζί τους. Δεν ήταν εύκολο! Η προσαρμογή στο δημοτικό εξάλλου, μόνο ομαλή δεν είναι. Τα πρώτα γράμματα, οι αριθμοί, το πρόγραμμα, όλα έρχονται και μας κυνηγούν.
-Κύριε, τι είναι καρκίνος; -Εγώ είμαι καρκίνος, γεννήθηκα αρχές Ιούλη. -Όχι αυτός ο καρκίνος βλάκα, ο άλλος καρκίνος. -Ποιος άλλος καρκίνος; Είναι άλλος από δω μέσα καρκίνος; -Όχι το ζώδιο, εννοώ η ασθένεια. -Α. Όπως λέμε στόμα ανοικτό. Κάθε φορά που τα παιδιά σε βομβαρδίζουν ερωτήσεις, βαστάς το κεφάλι σου, μην πέσεις σε ολίσθημα και δώσεις λάθος απαντήσεις.
|
Ο Δάσκαλος Ο Μάριος Μάζαρης είναι το παιδί που θα ήθελε να έχει στην τάξη : δε βαριέται ποτέ, ρωτάει πολλά και έχει φαντασία. Αυτή η σελίδα είναι δική του. η ΤΑΞΗ
May 2020
|