Αν για κάτι είμαι βέβαιος ότι λείπει από το σχολείο - μάλλον, για πολλά είμαι βέβαιος - είναι η μαθηματική σκέψη. Τα βιβλία των μαθηματικών είναι σε μεγάλο βαθμό τόσο κακογραμμένα, δυσνόητα ή μπακαλίστικα (λες και απευθύνονται σε υπολογιστές που αναγνωρίζουν μόνο μαθηματικές πράξεις και όχι συλλογισμούς) , που τα παιδιά καταλήγουν να μην τα κατανοούν ή να τα βαριούνται. Υπάρχουν όμως τρόποι...
0 Comments
Έκανα λίγες μέρες πριν ένα μικρό πείραμα στους μαθητές και τις μαθήτριές μου : του; ρώτησα να μου απαντήσουν σε μια μικρή ερώτηση. Πώς θέλεις οι άλλοι να σε σκέφτονται; Και τους έδωσα επιλογές, για να έχει το πείραμα διεξόδους. Τους ρώτησα λοιπόν, αν θέλουν οι άλλοι...
Οι μέρες μας με τον Αλί περνάνε γρήγορα, είναι πια 3 εβδομάδες μαζί μας, οι λέξεις οι ελληνικές του πολλαπλασιάζονται μέρα με τη μέρα, μαζί και οι αφορμές μας να επικοινωνήσουμε. Σκέφτομαι ότι είναι τυχερός μέσα στην ατυχία του, να βρεθεί σε ένα περιβάλλον που τον δέχονται και θέλουν να τον κάνουν φίλο τους. Δεν είναι όμως για όλα τα παιδιά το ίδιο. Η φίλη Μάρα Τσικάρα μου ζήτησε να της μιλήσω για το τι σημαίνει να υποδέχεσαι ένα προσφυγάκι στην τάξη σου. Οι σκέψεις μου συνομίλησαν με άλλες, στην εκπομπή της "Φώτα Σανίδι Χαρτί'', που μπορεί κάποιος να ακούσει πατώντας εδώ. Θα τις μεταφέρω, για να μπορώ να τις μοιράζομαι με κάθε αφορμή.
Η αγάπη δεν έχει μέρα, δεν έχει τουλάχιστον μία μέρα συγκεκριμένη να τη χωρέσει. Αλλά να, αφού ο Άγιος ο Βαλεντίνος ο Καθολικός έρχεται κάθε χρόνο και μας κάνει πλύση εγκεφάλου, του δίνουμε κι εμείς λιγάκι σημασία. Μιλώντας περισσότερο για την έννοια της αγάπης, όχι του έρωτα, και πώς αυτή απευθύνεται σε ανθρώπους, φίλους, ζώα, αντικείμενα, στον κόσμο όλο. Την Παρασκευή λοιπόν, τελειώσαμε γρήγορα-γρήγορα το μάθημα της γλώσσας , ή μάλλον το επεκτείναμε διαφορετικά.
«Πότε θα φάμε τη Φυσική κύριε; Τα φέραμε τα υλικά!». Έτσι ξεκίνησε η μέρα μου χθες και συνεχίστηκε με ακόμα πιο νόστιμο τρόπο. Η μαγειρική είναι μια δημιουργία που αγαπώ πολύ και θέλω πάντα να τη συμπεριλαμβάνω στις ώρες των μαθημάτων, τουλάχιστον όποτε έχουμε μια ωραία αφορμή. Και το μάθημα της φυσικής είναι μια ωραία αφορμή! Πειραματιστήκαμε λοιπόν φτιάχνοντας ένα κέικ (δύο για την ακρίβεια) και παίζοντας με τις έννοιες.
«Πώς να ξεκινήσω;»,« Τι θέμα να έχει;»,« Πόσες γραμμές να γράψω;». Όλο τέτοια με ρωτάνε - ή μας ρωτάνε για να το θέσω καλύτερα- εμάς τους δασκάλους τα παιδιά, όποτε είναι να γράψουμε έκθεση. Λες κι εμείς έχουμε τη συνταγή έτοιμη για όλα! Αμ, δε! Γράψε όσο θες, απαντώ, αλλά να βγάζει νόημα, ναι; Και ύστερα σε ρωτούν «Τι νόημα να βγάζει;» και δεν έχεις άλλη απάντηση εύκαιρη που να βγάζει εκείνη νόημα. Γενικά η έκθεση στο δημοτικό είναι πονεμένη υπόθεση.
«Όχι πάλι μ’ αυτά τα παλιομαθηματικά ! Δε γίνεται να τα εξαφανίσουμε κύριε;» Όλο και πιο συχνά θα με ρωτάνε τα παιδιά και θα περνούν τη σαστιμάρα μου για άρνηση. «Γιατί να τα εξαφανίσουμε; » «Γιατί όχι;» . « Γιατί ναι; » Στριφογυρίζουμε γύρω απ’ τις απόψεις μας, πριν κάνει ο ένας απ’ τους δύο την αρχή. «Δε γίνεται να εξαφανίσεις κάτι » συνεχίζω. « Πώς δε γίνεται κύριε!
|
Ο Δάσκαλος Ο Μάριος Μάζαρης είναι το παιδί που θα ήθελε να έχει στην τάξη : δε βαριέται ποτέ, ρωτάει πολλά και έχει φαντασία. Αυτή η σελίδα είναι δική του. η ΤΑΞΗ
May 2020
|