Η γιορτή του Πολυτεχνείου είναι μια ιδιαίτερη μέρα για τα σχολεία κι ακόμα πιο ιδιαίτερη για τους μαθητές. Είναι η μέρα που οι μαθητές μιλούν για μαθητές κι όχι για ήρωες που πήραν τα βουνά ή πνίγηκαν σε θάλασσες και στεριές. Είναι ό,τι πιο κοντά μπορεί να φέρει η ιστορία σε βίωμα, σε αίσθημα, σε νοιάξιμο. Γι' αυτό κι επιμένω να γράφω εγώ τα κείμενα των γιορτών που αναλαμβάνω.
0 Comments
Είχα γράψει σε προηγούμενη ανάρτηση πως μου αρέσει να βγάζω φωτογραφίες τους μαθητές μου και στο τέλος της χρονιάς να τους χαρίζω αυτό που μου χάρισαν : τις φωτογραφίες και τις στιγμές τους. Φέτος αποφάσισα να το κάνω καθ'όλη τη διάρκεια του έτους και οι φωτογραφίες μας να είναι περισσότερο παρούσες στις μέρες που κυλούν. Έτσι, ένας πίνακας μετατράπηκε σε ...άλμπουμ.
Κύριε, δε θα κάνουμε σήμερα «Τι νέα» ;;; Θα κάνουμε. Και πότε θα τα πούμε; Την άλλη ώρα, καθίστε τώρα να κάνουμε μαθηματικά. Το Τι Νέα έχει γίνει σχεδόν εθιστικό για μας. Κι αυτή είναι η μεγαλύτερη ομορφιά του, ότι τα παιδιά το αναζητούν και θέλουν όλο και πιο πολύ να μοιραστούν τις σκέψεις τους, τα νέα τους...
Τα τελευταία χρόνια αγαπώ όλο και πιο πολύ τα παιδικά βιβλία. Αλλά δεν αρκεί να τα αγαπάω μόνο εγώ, θέλω -ιδανικά- να τα αγαπήσουν και οι μαθητές μου. Προσπαθώ λοιπόν με κάθε τρόπο να τα έχω γύρω μου, σαν εναλλακτικούς τρόπους μάθησης και ψυχαγωγίας, παρέα αλλά και έμπνευση. Σαν υπεύθυνος λοιπόν της σχολικής μας βιβλιοθήκης είχα την ιδέα...
Κύριε μου πήραν τη γόμα μου. Τη δική μου. Με τα λάθη μου, με τα πάθη μου, με τα όλα μου. -Θα σου δώσω νέα γόμα. -Μα εγώ θέλω τη δική μου. -Η νέα θα είναι καλύτερη. -Μα και τα λάθη μου καλύτερα ήταν. -Τα λάθη σου πρέπει να τα ξεχνάς. -Τα λάθη μου πρέπει να τα θυμάμαι. -Στο κάτω-κάτω μια γόμα είναι, πώς κάνεις έτσι. -Δεν είναι μόνο γόμα κύριε, είναι οι αναμνήσεις μου.
Πάντα αναρωτιόμουν πώς τα επετειακά δε θα είναι ξεπερασμένα, πώς η μνήμη δε θα είναι απόμακρη ή πώς οι ιστορίες άλλων μπορούν να γίνουν και δικές μας. Είναι δύσκολο εξάλλου να πείσεις κάποιον για κάτι που θεωρείς σημαντικό ή σου είπαν να το θεωρείς ή σε έπεισαν ότι πρέπει κι εσύ άλλους να πείσεις. Τις περισσότερες φορές οι συζητήσεις με τα παιδιά γίνονται μονόλογος, ο μονόλογος γίνεται διάλεξη κι η διάλεξη πλήξη.
Νόμιζα θα σταματούσαν κάποια στιγμή ή θα καταλάβαιναν από μόνα τους το μάταιο της υπόθεσης : το να βρεις τον δάσκαλό σου σε σελίδες κοινωνικής δικτύωσης είναι τόσο in , όσο το Λόλα ένα μήλο. Παρόλα αυτά, συνεχίζω να δέχομαι αιτήματα φιλίας από πρώην και νυν μαθητές, τις μαμάδες (και λιγότερο τους μπαμπάδες) τους και σχόλια την επόμενη μέρα : Κύριε, έχετε ωραίες φωτογραφίες!
Κύριε, πώς λέγεται μια κατσίκα αστροναύτης; Ένα σύννεφο ζόμπι; Ένα φίδι πιάνο; Πολλά τα περίεργα πλάσματα που μαζεύτηκαν και κυρίως αστεία. Κι όλα γεννήθηκαν στο μυαλό μικρών μαθητών, αφού τους διάβασα ένα από τα πιο αγαπημένα μου νέα παιδικά βιβλία, τη ''Χαριστική βιβλιοθήκη'' , των Αντώνη Παπαθεοδούλου & Δικαίου Χατζηπλή (εκδόσεις Πατάκη). Και ήξερα από την αρχή ότι θα τους αρέσει.
Πήραμε σκύλο! Μάλωσα στο διάλειμμα! Άργησα στον δρόμο! Πήγα μαζί με τη μαμά στο σινεμά! Τόσα και τόσα νέα που τα παιδιά θέλουν να μοιραστούν. Κι εσύ αυτός που λογοκρίνεις ή προσγειώνεις τους μικρούς απότομα, στη βαρετή πραγματικότητα της ύλης. Θα μου τα πεις στο διάλειμμα, μη μου χαλάς το μάθημα. Τις περισσότερες φορές δεν έρχεται στο διάλειμμα να σου τα πει, γιατί δε νιώθει πια ότι σε νοιάζει να ακούσεις.
Θα με πει μπαμπά, κάθε μέρα με λέει. Από τότε που έχασε τον πατέρα του, λέει εμένα. Σηκώνει το χέρι και το ψιθυρίζει. Χωρίς να τον θυμίζω σε τίποτα, στα χρόνια, στο όνομα, την εμφάνιση. Είμαι απλώς ο δάσκαλός του. Και στα χρόνια που δουλεύω με έχουν πει παππού, πατέρα, θείε, αδερφέ. Μπαμπά, να πω μάθημα; Μπαμπά, να πάω τουαλέτα; Μπαμπά, θα μας πεις μια ιστορία;
|
Ο Δάσκαλος Ο Μάριος Μάζαρης είναι το παιδί που θα ήθελε να έχει στην τάξη : δε βαριέται ποτέ, ρωτάει πολλά και έχει φαντασία. Αυτή η σελίδα είναι δική του. η ΤΑΞΗ
May 2020
|