Μέσα στη δίνη της καραντίνας, των εντυπώσεων, της ελλιπούς πληροφόρησης για το τι θα γίνει στα σχολεία και της ''απειλής'' να μπουν κάμερες στις σχολικές αίθουσες, έγραψα αυτό το κείμενο το οποίο, για καλή του τύχη, διαδόθηκε στο Facebook αστραπιαία σε χιλιάδες οθόνες. Μαζί έφερε εκατοντάδες σχόλια, τα οποία θετικά στη μεγάλη πλειοψηφία τους, μου έδωσαν κουράγιο.
0 Comments
Μια πρώτη περίοδος έκλεισε, μαζί με το ''κλείσιμο των σχολείων'' για Πάσχα. Ένας μήνας μαθημάτων μέσω κινητών τηλεφώνων, μηνυμάτων, ηχητικών, φωτογραφιών, παιχνιδιών και δοκιμασιών. Τα παιδιά μου κράτησαν καλή παρέα, όπως θέλω να εύχομαι ότι κράτησα κι εγώ σε κείνα. Το γεγονός ότι τέτοιες μέρες θα φτιάχναμε κουλούρια μαζί στην τάξη,
Ο πρώτος μήνας καραντίνας πέρασε και τα σχολεία βρέθηκαν μπροστά σε μια πραγματικότητα που έπρεπε να αντιμετωπίσουν και το θέμα της ύλης όλο και πιο έντομα συζητιόταν. Και κάπως έτσι περάσαμε από τη δημιουργική απασχόληση στο σπίτι στην εξ αποστάσεως εκπαίδευση
Λίγες μέρες μετά την εμφάνιση μου στην εκπομπή του star channel , δέχτηκα μια άλλη πρόταση που με χαρά αποδέχτηκα από τον τηλεοπτικό σταθμό ΣΚΑΙ. Αυτή τη φορά θα μπορούσα να μιλήσω για τη σημασία του προγράμματος, της ρουτίνας των παιδιών όσο θα διαρκούσε η καραντίνα
Όλο και περισσότεροι δείχνουν ενδιαφέρον για τη «διδασκαλία εξ αποστάσεως». H εφημερίδα Καθημερινή και o δημοσιογράφος Απόστολος Λακασάς έδειξαν αντίστοιχο ενδιαφέρον και τους ευχαριστώ για τη φιλοξενία στο Κυριακάτικο φύλλο (22/03/2020) της εφημερίδας. Το σίγουρο είναι ότι η Παιδεία δοκιμάζεται, όχι λόγω έλλειψης εγγύτητας, αλλά γιατί εδώ και πολλά χρόνια έχει θέσει λάθος προτεραιότητες, η ύλη δε θα έπρεπε ποτέ να είναι η πρώτη.
Τι δουλειά έχω εγώ με τα media ; Καμία. Στις αρχές όμως της καραντίνας υπήρχε ανάγκη ο κόσμος να καταλάβει και να επικοινωνήσει ότι η παραμονή του στο σπίτι με τα παιδιά θα μπορούσε να γίνει δημιουργική, όμορφη και με ωραία συναισθήματα δομημένη. Ύστερα από ένα κάλεσμα που δέχτηκα, αποφάσισα μέσα στην ντροπή μου να μιλήσω δημόσια.
Δεν υπάρχει πιο όμορφο από το να σε θυμούνται. Υπάρχει το να σου κάνουν εκπλήξεις, αλλά κι αυτό κομμάτι της ίδιας ομορφιάς είναι. Και φέτος που έλεγα θα μείνω δίχως έκπληξη, καθώς τα γενέθλιά μου έπεφταν Κυριακή, έκανα λάθος. Γιατί για τους μαθητές σου, τα γενέθλια σου είναι ένα γεγονός που δε χάνεται με τίποτα!
Νόμιζα θα σταματούσαν κάποια στιγμή ή θα καταλάβαιναν από μόνα τους το μάταιο της υπόθεσης : το να βρεις τον δάσκαλό σου σε σελίδες κοινωνικής δικτύωσης είναι τόσο in , όσο το Λόλα ένα μήλο. Παρόλα αυτά, συνεχίζω να δέχομαι αιτήματα φιλίας από πρώην και νυν μαθητές, τις μαμάδες (και λιγότερο τους μπαμπάδες) τους και σχόλια την επόμενη μέρα : Κύριε, έχετε ωραίες φωτογραφίες!
Θα με πει μπαμπά, κάθε μέρα με λέει. Από τότε που έχασε τον πατέρα του, λέει εμένα. Σηκώνει το χέρι και το ψιθυρίζει. Χωρίς να τον θυμίζω σε τίποτα, στα χρόνια, στο όνομα, την εμφάνιση. Είμαι απλώς ο δάσκαλός του. Και στα χρόνια που δουλεύω με έχουν πει παππού, πατέρα, θείε, αδερφέ. Μπαμπά, να πω μάθημα; Μπαμπά, να πάω τουαλέτα; Μπαμπά, θα μας πεις μια ιστορία;
Τώρα που η σχολική χρονιά ξεκίνησε, τώρα που έγινε ο αγιασμός, που ανοίξαν οι αίθουσες οι σχολικές, μπορώ να πάρω μια ανάσα. Γιατί έχει άγχος κάθε αρχή, όσα χρόνια κι αν δουλεύεις. Ψάχνοντας για το τι θα μπορούσα να γράψω για τις πρώτες μέρες των σχολείων, θυμήθηκα τη φίλη μου Μάρα Τσικάρα που μερικούς μήνες πριν, τον Φεβρουάριο του 2018, μου ζήτησε να της μιλήσω για το τι σημαίνει να είσαι δάσκαλος. Οι σκέψεις μου συνομίλησαν με άλλες, στην εκπομπή της "Φώτα Σανίδι Χαρτί'', που μπορεί κάποιος να ακούσει πατώντας εδώ . Θα τις μεταφέρω όμως εδώ, για να μπορώ να επιστρέφω στις αγωνίες κάθε Σεπτέμβρη.
|
Ο Δάσκαλος Ο Μάριος Μάζαρης είναι το παιδί που θα ήθελε να έχει στην τάξη : δε βαριέται ποτέ, ρωτάει πολλά και έχει φαντασία. Αυτή η σελίδα είναι δική του. η ΤΑΞΗ
May 2020
|