Δεν υπάρχει πιο όμορφο από το να σε θυμούνται. Υπάρχει το να σου κάνουν εκπλήξεις, αλλά κι αυτό κομμάτι της ίδιας ομορφιάς είναι. Και φέτος που έλεγα θα μείνω δίχως έκπληξη, καθώς τα γενέθλιά μου έπεφταν Κυριακή, έκανα λάθος. Γιατί για τους μαθητές σου, τα γενέθλια σου είναι ένα γεγονός που δε χάνεται με τίποτα!
0 Comments
Αν για κάτι είμαι βέβαιος ότι λείπει από το σχολείο - μάλλον, για πολλά είμαι βέβαιος - είναι η μαθηματική σκέψη. Τα βιβλία των μαθηματικών είναι σε μεγάλο βαθμό τόσο κακογραμμένα, δυσνόητα ή μπακαλίστικα (λες και απευθύνονται σε υπολογιστές που αναγνωρίζουν μόνο μαθηματικές πράξεις και όχι συλλογισμούς) , που τα παιδιά καταλήγουν να μην τα κατανοούν ή να τα βαριούνται. Υπάρχουν όμως τρόποι...
Έκανα λίγες μέρες πριν ένα μικρό πείραμα στους μαθητές και τις μαθήτριές μου : του; ρώτησα να μου απαντήσουν σε μια μικρή ερώτηση. Πώς θέλεις οι άλλοι να σε σκέφτονται; Και τους έδωσα επιλογές, για να έχει το πείραμα διεξόδους. Τους ρώτησα λοιπόν, αν θέλουν οι άλλοι...
Οι μέρες μας με τον Αλί περνάνε γρήγορα, είναι πια 3 εβδομάδες μαζί μας, οι λέξεις οι ελληνικές του πολλαπλασιάζονται μέρα με τη μέρα, μαζί και οι αφορμές μας να επικοινωνήσουμε. Σκέφτομαι ότι είναι τυχερός μέσα στην ατυχία του, να βρεθεί σε ένα περιβάλλον που τον δέχονται και θέλουν να τον κάνουν φίλο τους. Δεν είναι όμως για όλα τα παιδιά το ίδιο. Η φίλη Μάρα Τσικάρα μου ζήτησε να της μιλήσω για το τι σημαίνει να υποδέχεσαι ένα προσφυγάκι στην τάξη σου. Οι σκέψεις μου συνομίλησαν με άλλες, στην εκπομπή της "Φώτα Σανίδι Χαρτί'', που μπορεί κάποιος να ακούσει πατώντας εδώ. Θα τις μεταφέρω, για να μπορώ να τις μοιράζομαι με κάθε αφορμή.
Η αγάπη δεν έχει μέρα, δεν έχει τουλάχιστον μία μέρα συγκεκριμένη να τη χωρέσει. Αλλά να, αφού ο Άγιος ο Βαλεντίνος ο Καθολικός έρχεται κάθε χρόνο και μας κάνει πλύση εγκεφάλου, του δίνουμε κι εμείς λιγάκι σημασία. Μιλώντας περισσότερο για την έννοια της αγάπης, όχι του έρωτα, και πώς αυτή απευθύνεται σε ανθρώπους, φίλους, ζώα, αντικείμενα, στον κόσμο όλο. Την Παρασκευή λοιπόν, τελειώσαμε γρήγορα-γρήγορα το μάθημα της γλώσσας , ή μάλλον το επεκτείναμε διαφορετικά.
«Πότε θα φάμε τη Φυσική κύριε; Τα φέραμε τα υλικά!». Έτσι ξεκίνησε η μέρα μου χθες και συνεχίστηκε με ακόμα πιο νόστιμο τρόπο. Η μαγειρική είναι μια δημιουργία που αγαπώ πολύ και θέλω πάντα να τη συμπεριλαμβάνω στις ώρες των μαθημάτων, τουλάχιστον όποτε έχουμε μια ωραία αφορμή. Και το μάθημα της φυσικής είναι μια ωραία αφορμή! Πειραματιστήκαμε λοιπόν φτιάχνοντας ένα κέικ (δύο για την ακρίβεια) και παίζοντας με τις έννοιες.
«Πώς να ξεκινήσω;»,« Τι θέμα να έχει;»,« Πόσες γραμμές να γράψω;». Όλο τέτοια με ρωτάνε - ή μας ρωτάνε για να το θέσω καλύτερα- εμάς τους δασκάλους τα παιδιά, όποτε είναι να γράψουμε έκθεση. Λες κι εμείς έχουμε τη συνταγή έτοιμη για όλα! Αμ, δε! Γράψε όσο θες, απαντώ, αλλά να βγάζει νόημα, ναι; Και ύστερα σε ρωτούν «Τι νόημα να βγάζει;» και δεν έχεις άλλη απάντηση εύκαιρη που να βγάζει εκείνη νόημα. Γενικά η έκθεση στο δημοτικό είναι πονεμένη υπόθεση.
«Όχι πάλι μ’ αυτά τα παλιομαθηματικά ! Δε γίνεται να τα εξαφανίσουμε κύριε;» Όλο και πιο συχνά θα με ρωτάνε τα παιδιά και θα περνούν τη σαστιμάρα μου για άρνηση. «Γιατί να τα εξαφανίσουμε; » «Γιατί όχι;» . « Γιατί ναι; » Στριφογυρίζουμε γύρω απ’ τις απόψεις μας, πριν κάνει ο ένας απ’ τους δύο την αρχή. «Δε γίνεται να εξαφανίσεις κάτι » συνεχίζω. « Πώς δε γίνεται κύριε!
Εδώ και λίγες μέρες ένα προσφυγάκι ήρθε στην τάξη μου. Ήρθε στη χώρα μας με τα αδέρφια του από κάπου μακριά, πολύ πιο μακριά απ' όσο μπορώ να φανταστώ να ταξιδεύω, και ο δρόμος του τον έφερε στο σχολείο μας. Δεν ξέρει ελληνικά, ξέρει ελάχιστα αγγλικά κι η γνωριμία μας ήταν σχεδόν αστεία. What's your name, τον ρωτάω, Κουβέιτ μου απαντάει ακουμπώντας με το χέρι του το στήθος του . Του λέω Greece και με το χέρι κάνω την ίδια κίνηση. Ύστερα του λέω πως με λένε Μάριο...
Κύριε, έχω κάτι σοβαρό να σας πω! Με τσίμπησε ο συμμαθητής μου! Με έσπρωξε! Μου μιλάει άσχημα! Έχω και μια ωραία ιδέα για εκδρομή! Καθίστε παιδιά, γιατί σαν να μου τα λέτε πολλά και δε σας προλαβαίνω! Τα παιδιά έχουν - ευτυχώς- τόσα πολλά να μοιραστούν μαζί σου κι ο χρόνος -δυστυχώς- είναι τόσο λίγος ! Κι εδώ που τα λέμε, δεν είναι κι ωραίο στη μέση της γεωγραφίας να μιλάμε για τα μολύβια που χάσαμε ! Θα κάνουμε συμβούλιο λοιπόν!
|
Ο Δάσκαλος Ο Μάριος Μάζαρης είναι το παιδί που θα ήθελε να έχει στην τάξη : δε βαριέται ποτέ, ρωτάει πολλά και έχει φαντασία. Αυτή η σελίδα είναι δική του. η ΤΑΞΗ
May 2020
|