Όλο και περισσότεροι δείχνουν ενδιαφέρον για τη «διδασκαλία εξ αποστάσεως». H εφημερίδα Καθημερινή και o δημοσιογράφος Απόστολος Λακασάς έδειξαν αντίστοιχο ενδιαφέρον και τους ευχαριστώ για τη φιλοξενία στο Κυριακάτικο φύλλο (22/03/2020) της εφημερίδας. Το σίγουρο είναι ότι η Παιδεία δοκιμάζεται, όχι λόγω έλλειψης εγγύτητας, αλλά γιατί εδώ και πολλά χρόνια έχει θέσει λάθος προτεραιότητες, η ύλη δε θα έπρεπε ποτέ να είναι η πρώτη. Αντιγράφω τα λόγια που έστειλα στον δημοσιογράφο : << Η σκέψη ήρθε αστραπιαία. Με το που πέρασε δηλαδή από το μυαλό μου το ενδεχόμενο να κλείσουμε, αμέσως ήρθε κι αυτό σαν απάντηση. Να βρεθεί ένας τρόπος να είμαστε σε επαφή. Να μην ξεχάσουμε ο ένας την φωνή του άλλου. Να μην ξεχάσουμε ο ένας τα πειράγματα του άλλου. Με το που ανακοινώθηκε λοιπόν το κλείσιμο των σχολείων και με την πιθανότητα όπως φαινόταν από την αρχή να μην ανοίξουν στις 14 μέρες, μπήκα στη λογική να αναζητήσω τον τρόπο αυτόν της επικοινωνίας, που θα κρατούσε σε επαφή εμένα και τους 23 μαθητές μου. Ρώτησα πολλούς συναδέλφους, ρώτησα κι ανθρώπους που δε γνώριζα, αλλά που ίσως με βοηθούσαν, μου πρότειναν πολλά εργαλεία, κάποια γνωστά, κάποια όχι, αλλά φοβόμουν εξαρχής ότι ίσως δυσκολευτούν οι μαθητές μου να τα κατανοήσουν στην εφαρμογή τους. Για να είμαι ειλικρινής, το δημόσιο σχολείο δουλεύει με πολλές ταχύτητες, ανάλογα την περιοχή των παιδιών και την οικονομική τους κατάσταση. Το να ζητήσω λοιπόν στην δύσκολη αυτή συγκυρία να ανοίξουν υπολογιστές ή να βρουν πρόσβαση στο διαδίκτυο ή να κατεβάσουν εφαρμογές, ήταν κάτι που δεν ήθελα. Κατέληξα λοιπόν στα πιο απλά, σε αυτά που πια θεωρούμε στοιχειώδη :στο κινητό τηλέφωνο. Ευτυχώς από τον Σεπτέμβρη είχα μια επαφή με όλους τους γονείς μέσω μιας εφαρμογής που διατηρώ για την ενημέρωση τους σχετικά με τα παιδιά, και μέσω αυτής μπόρεσα άμεσα να έχω μια απάντηση στην ερώτηση : έχουν όλοι πρόσβαση σε κινητό τηλέφωνο και viber ; Τα περισσότερα παιδιά έχουν δικό τους, είναι Πέμπτη δημοτικού και τα κινητά τηλέφωνα έχουν μπει για τα καλά στη ζωή τους από πολύ νωρίς. Παρόλο λοιπόν που συνεχώς γκρίνιαζα στους γονείς για τη χρήση κινητών τηλεφώνων και social media εφαρμογών, να που βρήκα έναν σημαντικό λόγο ύπαρξης τους. Η ομάδα φτιάχτηκε στο άψε σβήσε, βάζοντας σαν αρχή σημαντικούς κανόνες, όπως να μην ανεβάζουμε φωτογραφίες με το πρόσωπο μας, να μιλάμε όμορφα ο ένας στον άλλον και να προσπαθήσουμε να τηρήσουμε το καθημερινό ραντεβού. Τα παιδιά ενθουσιάστηκαν, ίσως ένιωσαν, κι αυτά όπως και εγώ, ότι στην δύσκολη αυτή στιγμή θέλουμε κάτι να μας θυμίζει ότι είμαστε κοντά ο ένας με τον άλλον και πως διατηρούμε κάτι από την ρουτίνα μας, ακόμα και τώρα που είμαστε κλεισμένοι στο σπίτι. Βέβαια το γεγονός ότι είναι στην Πέμπτη Δημοτικού και όχι στην Α’ ή στην Β’, βοηθάει. Αν και το θέμα δεν είναι η ύλη και η κατάκτηση της ή η συνέχεια της. Το θέμα είναι η επαφή μας, να διατηρήσουμε την ανθρώπινη διάσταση μέσα στην παράνοια. Το υπουργείο φαντάζομαι θα πρέπει να αναλογιστεί, ότι η ύλη που φορτώνει κάθε χρόνο τα παιδιά δε γίνεται ποτέ να βγει ολάκερη. Συναντιόμαστε λοιπόν καθημερινά στις 10 το πρωί, αφού ξυπνήσουμε και πάρουμε το πρωινό μας, και τηρούμε περίπου το πρόγραμμα που θα τηρούσαμε αν πηγαίναμε σχολείο.Κάποια μαθήματα δυστυχώς δεν είναι εύκολο να γίνουν έτσι εξ αποστάσεως, αλλά η γλώσσα, τα μαθηματικά, η γεωγραφία κι η ιστορία μπορούν με μπόλικη κουβέντα να γίνουν μέρος των καινούριων αυτών πρωινών μας. Αναπτύσσουμε νέους κώδικες επικοινωνίας, πατάμε καρδούλες ο ένας στον άλλον στα σχολεία που συμφωνούμε ή μας αρέσουν, βάζουμε ιμότικον με χεράκια όταν θέλουμε να ζητήσουμε τον λόγο, ανταλλάσσουμε ομαδικά και ατομικά μηνύματα με φωτογραφίες των ασκήσεων που έχουμε συζητήσει. Το μάθημα ξεκινάει με ανάγνωση λογοτεχνική από το βιβλίο που διαβάζαμε έτσι κι αλλιώς στην τάξη και δεν θέλουμε να χάσουμε τα επόμενα κεφάλαιά του. Συνεχίζουμε με γλώσσα, μαθηματικά γεωγραφία, λίγα κάθε φορά, μια - δυο ασκήσεις, λίγες προτάσεις, μια μικρή ανταλλαγή απόψεων και εμπειριών. Η ώρα περνάει γρήγορα, όταν το μάθημα τελειώνει νιώθω λίγο πιο χρήσιμος. Ότι η μέρα μου είχε μέσα της αυτό τον σκοπό. Να επικοινωνήσω με τους μαθητές που επικοινωνούσα χρόνια και αυτή να νιώσουν ότι είμαι εδώ για εκείνους. Τους βάζω και ασκήσεις για το σπίτι, γελάνε κάθε φορά που τους λέω για το σπίτι, γιατί πάντα σπίτι είμαστε. Τις λύνουν και μου στέλνουν φωτογραφίες από τα τετράδια που συμπληρώνουν. Μου τις στέλνουν σε ανύποπτες ώρες και εκεί τους μαλώνω, αλλά καταβάθος δε με πειράζει. Παράλληλα έφτιαξα και ένα Blog , να συγκεντρώνω εκεί την ύλη της ημέρας για όσους δεν κατάφεραν να συντονιστούν μαζί μας. Ανταλλάσουμε αυτοκόλλητα, αγάπες, βιντεάκια, τραγούδιακαι ωραία λόγια. Σχεδόν καθημερινά γράφουμε προτάσεις για το πως θα είναι όταν επιστρέψουμε. Δεν ξέρουμε ακριβώς πότε θα είναι, αλλά ξέρουμε ότι θέλουμε πολύ. Γιατί η σχολική τάξη δεν είναι τα λυσάρια των μαθημάτων, οι διαδραστικές εφαρμογές εκπαιδευτικών ιδρυμάτων ή πρωτοπόρα προγράμματα. Είναι η επικοινωνία μεταξύ ενός ανθρώπου που εμπιστεύονται οι μαθητές του και των μαθητών που εμπιστεύεται ο άνθρωπος αυτός. Εύχομαι, όταν περάσει όλο αυτό, η παιδεία να πάρει τη θέση που της αξίζει. Και αυτό γίνεται όταν επενδύουμε στους ανθρώπους και όχι στους αριθμούς.>>
*ολόκληρο το άρθρο όπως δημοσιεύτηκε εδώ
0 Comments
Leave a Reply. |
Ο Δάσκαλος Ο Μάριος Μάζαρης είναι το παιδί που θα ήθελε να έχει στην τάξη : δε βαριέται ποτέ, ρωτάει πολλά και έχει φαντασία. Αυτή η σελίδα είναι δική του. η ΤΑΞΗ
May 2020
|