Τώρα που η σχολική χρονιά ξεκίνησε, τώρα που έγινε ο αγιασμός, που ανοίξαν οι αίθουσες οι σχολικές, μπορώ να πάρω μια ανάσα. Γιατί έχει άγχος κάθε αρχή, όσα χρόνια κι αν δουλεύεις. Ψάχνοντας για το τι θα μπορούσα να γράψω για τις πρώτες μέρες των σχολείων, θυμήθηκα τη φίλη μου Μάρα Τσικάρα που μερικούς μήνες πριν, τον Φεβρουάριο του 2018, μου ζήτησε να της μιλήσω για το τι σημαίνει να είσαι δάσκαλος. Οι σκέψεις μου συνομίλησαν με άλλες, στην εκπομπή της "Φώτα Σανίδι Χαρτί'', που μπορεί κάποιος να ακούσει πατώντας εδώ . Θα τις μεταφέρω όμως εδώ, για να μπορώ να επιστρέφω στις αγωνίες κάθε Σεπτέμβρη. Κανείς δε σε προετοιμάζει, ούτε εσύ μπορείς να προετοιμάσεις τον εαυτό σου. Φτάνεις μπροστά σε μιαν αυλή, μεγάλη, μικρή, δεν έχει σημασία, γεμάτη παιδιά, λίγα, πολλά, επίσης δεν έχει σημασία, τα βλέμματά τους εξάλλου είναι σαν κόπιες ενός και μόνου βλέμματος που σε ρωτάει ''εσένα θα έχω δάσκαλο;'' Η πρώτη μέρα και κάμποσες μετά θα έχουν αγωνία. Αν θα μάθεις εύκολα τα ονόματά τους κι αν θα φανείς τόσο κουλ, όσο και αυστηρός, τόσο καθώς πρέπει, όσο θες εσύ να πρέπει. Ο πάγος σπάει μετά τις πρώτες 2-3 εβδομάδες. Όσο θα σου πάρει περίπου να συμπαθήσεις τα παιδιά που θα γίνουν παιδιά σου και που θα θες, πριν ακόμα τα συναντήσεις, να είναι αυτά που θα αγαπήσεις πιο πολύ. Κι αυτά που θα σε αγαπήσουν. Γιατί η τάξη το έχει αυτό το αμφίδρομο στο συναίσθημα. Και σε αγχώνει μήπως σε βρουν ψηλό ή κοντό, αδύνατο, παχύ, ψευδό, αστείο ή φλύαρο. Ντύνεσαι καλύτερα γι' αυτά, σκέφτεσαι καλύτερα γι' αυτά, μιλάς και προσέχεις παραπάνω γι' αυτά. Αν δουλεύεις πολλά χρόνια, δεν αλλάζουν πολύ τα πράγματα, παρά μόνο στο πώς θα διαχειριστείς το τρακ σου ή την ύλη ή τις καταστάσεις όταν ξεφεύγουν. Στην ουσία κάθε χρόνο δουλεύεις την ίδια τάξη, σε μια λούπα που προσπαθείς να τελειοποιήσεις την αλληλεπίδραση με τους μικρούς σου. Το πιο δύσκολο είναι να νιώσεις ότι δε τους αφορά, ότι δε βρίσκεις αυτό που χρειάζονται μέσα σου ή το πώς να τους μεταδώσεις κάτι δικό σου, που ξέρεις πως θέλουν, αλλά δεν ξέρουν να το ζητήσουν ή να το αναγνωρίσουν. Σπάνιο, αλλά υπαρκτό, ο ανήμπορος δάσκαλος είναι ένας δυστυχισμένος δάσκαλος. Αυτό που ίσως θα βοηθούσε θα ήταν μια γενναία αλλαγή στην ύλη, στα συν και τα πλην, στους αόριστους, στις ναυμαχίες και στα βατερλό που θα πρέπει να διδάξεις. Είναι τόσο πολύ το παρελθόν, που στριμώχνει το παρόν που μοιράζεσαι σ' εκείνη την αίθουσα. Θα ήθελες λιγάκι χρόνο να μοιραστείς ή να χτίσεις αναμνήσεις. Από λόγια που θα πεις ή θα σου πουν. Σ' αυτή τη σχέση τα λόγια έχουν βαρύτητα: τόνους. Κι υπερβολή. Είσαι ο καλύτερος δάσκαλος του κόσμου! Είναι η καλύτερη μέρα της ζωής μου! Είσαι ο καλύτερος μαθητής μου! Τις περισσότερες φορές αυτά που θα πεις θα ριζώσουν. Ο βλάκας θα είναι ο βλάκας που έπλασες, η φοβερή το ίδιο, η πανέξυπνη, ο καταπληκτικός. Οι έπαινοί σου και οι κατηγορίες σου θα αυτοεκπληρώνονται, χωρίς καλά - καλά να το προσέξεις. Κι αυτό θα γεννά τον ανταγωνισμό που δεν ήθελες. Για τους βαθμούς, τους φίλους, την προσοχή σου, τη σημαία, τους γονείς, για όλα. Όποιος γίνεται δάσκαλος επειδή το ονειρεύτηκε, δε θ' αλλάξει επάγγελμα ποτέ. Όχι γιατί πληρώνεται καλά ή γιατί έχει την εκτίμηση της κοινωνίας ή τις προοπτικές εξέλιξης. Αλλά γιατί οι χρονιές του έχουν τα ονόματα των μαθητών του. Το 2018 ήταν η χρονιά που είχα το Α2, τα γενέθλιά μου έχουν παλιούς μαθητές που το σκάνε από το γυμνάσιο ή το λύκειο κι έρχονται να με δουν κι η ζωή μου ομαδικές φωτογραφίες με την παραδοσιακή πλέον αγκαλιά των 20 παιδιών. Είναι τόσα που αγαπώ σε αυτό το επάγγελμα. Αυτό που αγαπώ περισσότερο όμως, είναι που τα παιδιά σε φωνάζουν δάσκαλο, χωρίς να ξέρουν πόσα μαθαίνεις εσύ απ' αυτά. *κι εδώ οι σκέψεις μου, όπως τις ηχογράφησα εκείνον τον Φλεβάρη.
0 Comments
Leave a Reply. |
Ο Δάσκαλος Ο Μάριος Μάζαρης είναι το παιδί που θα ήθελε να έχει στην τάξη : δε βαριέται ποτέ, ρωτάει πολλά και έχει φαντασία. Αυτή η σελίδα είναι δική του. η ΤΑΞΗ
May 2020
|