Ήταν τρία χρόνια πριν, Σεπτέμβριος του 2016, ένα πρωινό Σαββάτου. Μιλούσα με μηνύματα με τον φίλο μου τον Χρήστο, όταν κατάλαβε ότι ήμουν στην τάξη του σχολείου μου, πάσχιζα να προλάβω να την ετοιμάσω πριν τον αγιασμό της Δευτέρας. Του φάνηκε αστείο κι ύστερα γλυκό που περνούσα το πρωινό του Σαββάτου έτσι, κόβοντας χαρτόνια και κολλώντας, ζωγραφίζοντας και περιμένοντας όσα είχα στον νου μου να γίνουν πράξη. Για μένα είναι κάτι φυσικό, μια τελετουργία, μια κουραστική προσπάθεια να ετοιμάσω ένα περιβάλλον που θα βοηθά να νιώθουμε ασφαλείς, χαρούμενοι, δημιουργικοί κι οι μαθητές μου κι εγώ μαζί. Χωρίς να το ξέρω ανέβασε στον τοίχο του το παρακάτω κείμενο. Το διάβασα μετά και συγκινήθηκα που η τάξη δεν είναι μόνο οι τέσσερις τοίχοι. Και που ακόμα και σήμερα τα όμορφα σπίτια (κι οι όμορφες τάξεις) φτιάχνουν όμορφες πόλεις. Ο Χρήστος Αγγελάκος δεν είναι πια στη ζωή. Αλλά πόσες κουβέντες του θυμάμαι.
Είναι φίλος μου. Τον γνώρισα στο φέισμπουκ. Ήπιαμε τους καφέδες μας, πήγαμε θέατρο, θα ξαναπάμε. Τον αγαπάω σαν την ευγένεια που κατοικεί στις κουρασμένες καρδιές. Μια φορά στις τόσες, όταν με δει να ξεφεύγω, κάνει "παρέμβαση" στο ίνμποξ για να με επαναφέρει στην τάξη. Εμένα μ' αρέσει αυτό γιατί μου θυμίζει Τα Φιλαράκια. Σήμερα δεν είναι στο φουμπού, δεν πίνει καφέδες, δεν την περνάει με το σκυλί του. Ζωγραφίζει την τάξη του για τα "μωρά του", όπως τα λέει. Τη Δευτέρα θα δει την έκπληξη στα μάτια τους. Μιλάμε στο messenger. Δεν μπορεί να δει την έκπληξη στα δικά μου μάτια. Ούτε την ευγνωμοσύνη μου γι' αυτό το "χαμένο" σαββατοκύριακο που τα παιδιά θα του το αντιγυρίσουν με τον μόνο τρόπο που έχουν: την αγάπη.
1 Comment
Evi P.
11/9/2019 10:59:02 am
Ο κύριος Χρήστος είχε πάντα έναν όμορφο τρόπο να τα λέει.
Reply
Leave a Reply. |
Ο Δάσκαλος Ο Μάριος Μάζαρης είναι το παιδί που θα ήθελε να έχει στην τάξη : δε βαριέται ποτέ, ρωτάει πολλά και έχει φαντασία. Αυτή η σελίδα είναι δική του. η ΤΑΞΗ
May 2020
|