Οι μέρες μας με τον Αλί περνάνε γρήγορα, είναι πια 3 εβδομάδες μαζί μας, οι λέξεις οι ελληνικές του πολλαπλασιάζονται μέρα με τη μέρα, μαζί και οι αφορμές μας να επικοινωνήσουμε. Σκέφτομαι ότι είναι τυχερός μέσα στην ατυχία του, να βρεθεί σε ένα περιβάλλον που τον δέχονται και θέλουν να τον κάνουν φίλο τους. Δεν είναι όμως για όλα τα παιδιά το ίδιο. Η φίλη Μάρα Τσικάρα μου ζήτησε να της μιλήσω για το τι σημαίνει να υποδέχεσαι ένα προσφυγάκι στην τάξη σου. Οι σκέψεις μου συνομίλησαν με άλλες, στην εκπομπή της "Φώτα Σανίδι Χαρτί'', που μπορεί κάποιος να ακούσει πατώντας εδώ. Θα τις μεταφέρω, για να μπορώ να τις μοιράζομαι με κάθε αφορμή. Δώσε μου μια ευκαιρία. Ξέρω ότι σου ζητάω πολλά, όμως τι ψυχή έχει μια ευκαιρία; Το θέμα είναι αν η δική σου η ψυχή έχει την ευκαιρία να γίνει ή να νιώσει ή να χαρεί , να μοιάσει ασφαλής ή έστω κάτι παρόμοιο. Σε λένε Αμπίρα, έτσι ; Να σου συστηθώ : είμαι ο δάσκαλος σου. Μάλλον, για να μιλήσω πιο σωστά, θέλω να γίνω ο δάσκαλος σου. Γιατί απ’ τη στιγμή που θα μπεις σε μια αίθουσα σχολική, δε σημαίνει κι ότι βρήκες τον δάσκαλο σου. Δώσε μου την ευκαιρία όμως και έλα. Πέρνα το κατώφλι του σχολείου, η αυλή είναι γεμάτη παιδιά, δε θα σε προσέξουν. Η ευτυχία και η δυστυχία δεν απέχουν πολύ , δεν ξεχωρίζουν αν δε δώσεις σημασία. Το πολύ πολύ να πέσουν πάνω σου παιδιά, που παίζουν κυνηγητό. Θα τους συγχωρέσεις εύκολα , γιατί εσύ ξέρεις καλύτερα τι θα πει να σε κυνηγούν. Κάποιες φορές όλοι ευχόμαστε να μας πιάσουν, είναι κουραστικό πάντα να τρέχεις. Ή να κρύβεσαι. Το κρυφτό είναι πιο δύσκολο παιχνίδι , πότε πότε ξεχνάς τους κανόνες και νομίζεις ότι η ζωή είναι μονίμως κρυμμένη. Στην τάξη μου πάντως δε θα σε κρύψω. Θα κάθεσαι δίπλα μου, στην έδρα, τουλάχιστον μέχρι να σε γνωρίσω καλύτερα. Αφού δε θα με καταλαβαίνεις, τουλάχιστον να με βλέπεις καλά. Το γεια σου θα είναι ένα κούνημα του χεριού, το καλημέρα ένας ήλιος που ανοίγει τα δάκτυλα, το πώς σε λένε μια παλάμη που αναρωτιέται. Δε χρειάζεται να είσαι κωφάλαλος για να μιλήσεις με τα χέρια ή τα μάτια σου. Θα σου δώσω μπογιές, θα κάνουμε εκεί τις πρώτες μας συστάσεις. Δε θα ζητήσω ποτέ να ζωγραφίσεις τη χώρα ή την οικογένεια σου, όχι πριν μάθω τι χρώμα έχουν πάρει μέσα σου. Θα σου πω για τα χαμόγελα που απορημένα σε κοιτάζουν από τα γύρω θρανία. Αναρωτιούνται κι αυτά τι θα μας μάθεις. Αν ήξερες πως θα γινόσουν δασκάλα στην Τάξη μας, δε θα ‘ χες τόσους δισταγμούς. Και μη φοβάσαι , δε θα σου βάλουμε δύσκολα να μάθεις. Λέξεις μονάχα ελληνικές και γράμματα και λίγους αριθμούς. Όσα αρκούν για μια αρχή, για το παιχνίδι και για το κυλικείο. Τα καλημέρα που θα λέμε, τα ευχαριστώ και τα τι κάνεις, θα είναι η νέα μας συνήθεια. Κι εσύ θα μας μαθαίνεις λέξεις απ’ τη χώρα σου, εμείς θαυμάζουμε ακόμα και τον ήχο της φωνής σου . Ξέρεις , είναι περίεργο. Καμιά φορά σου φαίνεται σαν ήρωας ο πονεμένος. Γιατί δεν ξέρεις στο μυαλό του όλα πώς κρύβονται και πώς τακτοποιούνται. Κι αν κάποιος νιώσεις πως δε σε κοιτά ή πως καχύποπτα σε βλέπει, να μην του δίνεις σημασία, είναι μέχρι να μάθει πως ο κόσμος δεν έχει σύνορα στην πόρτα μας ή στην καρδιά μας. Στο κάτω κάτω εγώ δεν είμαι ο δάσκαλος ; Εγώ βάζω τα σύνορα στον κόσμο μας. Εσύ κοίτα να μάθεις γρήγορα τα ελληνικά, όχι γιατί η γλώσσα σου δεν έχει σημασία, αλλά γιατί εμείς είμαστε ανήμποροι στο πλάι σου να βρισκόμαστε. Αμπίρα μου, όσο κι αν καθαρίζουμε τον κόσμο, αυτός δεν καθαρίζει. Τουλάχιστον μαζί, σε μία τάξη μοιραζόμαστε τις γόμες μας. Δεν καθαρίζουν πάντοτε καλά , αλλά είναι το πιο μεγάλο όπλο μας. Έλα, κάθισε, γράψε, χαμογέλα, άκου τις προστακτικές μου. Δεν είναι προσταγές Αμπίρα μου, παράκληση είναι.
0 Comments
Leave a Reply. |
Ο Δάσκαλος Ο Μάριος Μάζαρης είναι το παιδί που θα ήθελε να έχει στην τάξη : δε βαριέται ποτέ, ρωτάει πολλά και έχει φαντασία. Αυτή η σελίδα είναι δική του. η ΤΑΞΗ
May 2020
|