Τον ξέρω από τα 6 του. Ήταν μαθητής μου στην Α' δημοτικού και μάλιστα στην πρώτη πρώτη δημοτικού μου. Ήταν το πρωτάκι που ήθελε τις περισσότερες αγκαλιές στην τάξη κι αυτό που λατρεύαμε να κακομαθαίνουμε : εγώ, οι άλλοι δάσκαλοι στα διαλείμματα, η Ιωάννα στο ολοήμερο. Τον θυμάμαι πάντα να δυσκολεύεται με τα μαθήματα, να τον πιέζω να κάνει καλύτερα γράμματα ή να προλαβαίνει να γράφει πριν βγούμε στην αυλή κι αυτός να είναι πάντα λίγο στενάχωρος που δεν τα κατάφερνε όπως οι συμμαθητές του. Δε θύμωνε ποτέ μαζί μου, ήξερε ότι ήθελα να τον βοηθήσω. Το βλέμμα του όμως συνέχιζε να αφαιρείται στα παράθυρα. Συνέχιζε να ξεχνά τις ασκήσεις και τις οδηγίες μας. Φέτος τον συνάντησα πάλι στις αίθουσες, ένα δεκάχρονο αγόρι στην Ε' δημοτικού μου.
Δε θέλει τόσο τις αγκαλιές όσο παλιά, έχει τα ίδια φωτεινά μάτια και τα ίδια τεράστια χαμόγελα. Πριν λίγες μέρες επισκεφτήκαμε όλοι μαζί ένα γειτονικό γήπεδο ποδοσφαίρου να παίξουμε και να μιλήσουμε για τον αθλητισμό, καθώς ήταν παγκόσμια ημέρα σχολικού αθλητισμού. Κάποια στιγμή οι προπονητές που μας φιλοξένησαν, ζήτησαν έναν βοηθό. Εκείνος σήκωσε το χέρι, πήρε τον λόγο και μίλησε στους άλλους για το ποδόσφαιρο. Το έκανε σαν επαγγελματίας, τον χειροκρότησαν όλοι, μαθητές και προπονητές. Τον ρώτησα "Θες να γίνεις ποδοσφαιριστής όταν μεγαλώσεις ;''.Μου απάντησε ναι, όλο χαρά. Του είπα ''Θα γίνεις, επειδή το αγαπάς.'' Και τότε έγινε κάτι που δεν περίμενα. μου είπε ''Σας ευχαριστώ!'', με μια τεράστια χαρά, λες και ήμουν αυτός που του ανακοίνωσε το μέλλον του και οι λέξεις μου τον έκαναν ήδη ποδοσφαιριστή. Μου έπιασε το χέρι και χαμογελούσε. Είμαι σίγουρος ότι θα γίνει αυτό που αγαπά, είναι ένα από τα παιδιά που βλέπεις τη λαχτάρα στα μάτια τους. Με συγκίνησε τόσο πολύ.
0 Comments
Leave a Reply. |
Ο Δάσκαλος Ο Μάριος Μάζαρης είναι το παιδί που θα ήθελε να έχει στην τάξη : δε βαριέται ποτέ, ρωτάει πολλά και έχει φαντασία. Αυτή η σελίδα είναι δική του. η ΤΑΞΗ
May 2020
|