Η γιορτή του Πολυτεχνείου είναι μια ιδιαίτερη μέρα για τα σχολεία κι ακόμα πιο ιδιαίτερη για τους μαθητές. Είναι η μέρα που οι μαθητές μιλούν για μαθητές κι όχι για ήρωες που πήραν τα βουνά ή πνίγηκαν σε θάλασσες και στεριές. Είναι ό,τι πιο κοντά μπορεί να φέρει η ιστορία σε βίωμα, σε αίσθημα, σε νοιάξιμο. Γι' αυτό κι επιμένω να γράφω εγώ τα κείμενα των γιορτών που αναλαμβάνω. Για να μπορώ να επικεντρώνω το βλέμμα στο παρόν κι όχι μόνο στο παρελθόν. Οι γιορτές που θυμίζουν παρελθόν μου προκαλούν ένα μούδιασμα. Η προγονοπληξία, το φολκλόρ κι ο πατριωτισμός, μια αμηχανία. Προσπαθώ πάντα να βρω μια ισορροπία ανάμεσα στο τι κάναμε και τι μας έκαναν, στο φταίξιμο του καθενός και κυρίως στο τι σήμερα έχει να μας διδάξει αυτό, ή ακόμα καλύτερα πώς μπορεί να μας βοηθήσει. Έτσι,κάθε φορά μαζεύω τις σκέψεις μου, ποιήματα, χρονικά και τραγούδια και καταλήγω σε ένα αποτέλεσμα που με ενδιαφέρει να μπορώ να μοιραστώ πρωτίστως με τους μαθητές μου κι ύστερα με το κοινό που θα το παρουσιάσουμε. Με το Πολυτεχνείο έχω ασχοληθεί ως τώρα 5 φορές. Έγραψα 5 φορές μια ιστορία από την αρχή. Τα πρώτα χρόνια χρησιμοποιώντας σε μεγάλο ποσοστό έτοιμο υλικό που ενσωμάτωνα και χρόνο με τον χρόνο κατέληξα στο να μη χρησιμοποιώ τίποτα ''ξένο''. Πάντοτε όμως είχα την ίδια αγωνία να γίνει η ιστορία μου, ιστορία τους. Θα θυμάμαι πάντα τα παιδιά που λάτρεψαν το Imagine που διασκευάσαμε στα ελληνικά, εκείνα που πορώθηκαν όταν τραγουδήσαμε το «Σιγά μην κλάψω», τα βίντεο που γυρίζαμε στην αυλή, τον Δημήτρη που μεγαλώνει με αυτισμό και έγινε ο πρωταγωνιστής ενός κλιπ που έγραψε τη δική του ιστορία, αλλά και τους συναδέλφους που μαζί στήναμε τις παραστάσεις : τη Μαίρη στο Πέραμα, που τόσο ωραία είχαμε περάσει εκείνη τη χρονιά και τον φίλο Γιάννη, που στο Κερατσίνι μοιραζόμαστε αρκετές φορές μέσα στα χρόνια τάξεις και παρόμοιες ανησυχίες. Για τη φετινή γιορτή θα μιλήσω άλλη φορά, είμαι πολύ περήφανος για να είμαι ψύχραιμος. Αφήνω όμως εδώ τρία από τα κείμενα που έγραψα στο παρελθόν, για προβληματισμό και μελλοντική χρήση. Ελπίζω κάθε χρόνο να γράφω νέα, όπως ελπίζω να μη μας δίνει η ιστορία νέες αφορμές : μας αρκούν οι παλιές. *τα αρχεία τα ανεβάζω σε μορφή pdf. αν κάποιος εκπαιδευτικός τα χρειάζεται σε μορφή word , με ένα mail θα του σταλούν με χαρά.
0 Comments
Leave a Reply. |
Ο Δάσκαλος Ο Μάριος Μάζαρης είναι το παιδί που θα ήθελε να έχει στην τάξη : δε βαριέται ποτέ, ρωτάει πολλά και έχει φαντασία. Αυτή η σελίδα είναι δική του. η ΤΑΞΗ
May 2020
|